Διάσχιση του Monte Rosa

4/8/2019 Χρήστος Κυριαζόπουλος

Η διάσχιση του Monte Rosa, γνωστή και ως ''Monte Rosa spaghetti tour'' φάνηκε σαν μια πολύ καλή ιδέα σε εμένα και τον φίλο μου το Γιάννη καθώς σχεδιάζαμε μια καλοκαιρινή ανάβαση στις Άλπεις. Ο αρχικός σχεδιασμός ήταν να περπατήσουμε από την Ιταλική πόλη Cervinia και ξεκινώντας με το Breithorn, να ανέβουμε σε όλες τις κορυφές άνω των 4000 μέτρων μέχρι το Dufourspitze με όσο το δυνατόν μεγαλύτερη αυτονομία. Αυτό θα σήμαινε 20 κιλά στα σακίδια μας σε μια διάσχιση 70 χιλιομέτρων κυρίως σε παγετωνικό έδαφος με πολύ εκτεθειμένες κόψεις σε υψόμετρο.

Η θέα από την κορυφή του Δυτικού Breithorn (4164 μ) προς την οροσειρά του Monte Rosa. Σχεδόν όλες οι κορυφές που σχεδιάζαμε να σκαρφαλώσουμε σε αυτη τη διάσχιση είναι ορατές από εδώ.

Ξεκινώντας από το Plan Maison στα 2500 μ, ακριβώς πάνω από την Cervinia, κατευθυνθήκαμε προς τα ιταλοελβετικά σύνορα σε ένα ψηλό ορεινό πέρασμα που ονομάζεται Theodulpass (3295 μ). Αφού περάσαμε τη νύχτα στο καταφύγιο Teodulo (3317 μ), αρχίσαμε να περπατάμε στους παγετώνες που οδηγούν στην ''κανονική διαδρομή'' του Breithorn. Αρχικά, η διαδρομή περνάει μέσα από τις πίστες του σκι που τερματίζουν στο Breithornpateau στα 3900 μ. Αυτό είναι το σημείο εκκίνησης για για τους περισσότερους που ανεβαίνουν στο Breithorn χρησιμοποιώντας το τελεφερίκ του Klein Matterhorn. Αργά το πρωί φτάσαμε στην κορυφή του Δυτικού Breithorn (4164 μ), την πρώτη τεσσάρα κορυφή της προγραμματισμένης διαδρομής μας. Στα ανατολικά βλέπαμε την εντυπωσιακή οροσειρά του Monte Rosa με όλες τις κορυφές που ήταν μπροστά μας. Συνεχίζοντας πάνω στην μερικές φορές στενή κόψη χιονιού, περπατήσαμε μέχρι την κορυφή του Κεντρικού Brethorn (4159 m) και μετά κατεβήκαμε στο Breithornplateau ξανά για να τραβερσάρουμε προς τα ανατολικά.

Το μπιβουάκ Rossi e Volante στα 3700 μ.

Η μέρα κορυφής είχε σχεδόν ολοκληρωθεί. Το μόνο πράγμα που απέμενε ήταν να φτάσουμε στο μπιβουάκ Rossi e Volante, να ξεκουραστούμε και να κοιμηθούμε εκεί. Σκαρφαλωμένο σε απότομα βράχια που προεξέχουν από τον παγετώνα σε υψόμετρο 3700 μέτρα, το μπιβουάκ προσφέρει φανταστική θέα προς την κοιλάδα Ayas από κάτω και τις κορυφές Castor και Pollux στα ανατολικά. Φτάσαμε στο μπιβουάκ νωρίς το απόγευμα και αφού φάγαμε το τυπικό γεύμα του ταξιδιού (μισοβρασμένα noodles και σοκολάτα), πήγαμε για ύπνο αρκετά νωρίς καθώς έπρεπε να ξυπνήσουμε τη νύχτα.

Μια σχοινοσυντροφιά σκαρφαλώνει σε χιόνι/ πάγο 45° ακριβώς πριν την κορυφογραμμή του Castor.

Το ξεκίνημα της τρίτης ημέρας μας βρίσκει να ξεκινάμε στις 3:30 πμ, κατεβαίνοντας με εύκολο σκαρφάλωμα στα βράχια για να πατήσουμε πάλι στον παγετώνα. Αφού τραβερσάραμε τη νότια πλαγιά του Pollux, αρχίσαμε να ανεβαίνουμε την απότομη πλαγιά του Castor καταλήγοντας σε πέρασμα 20 μέτρων αναρρίχησης σε πάγο / χιόνι με 45 μοίρες κλίση πριν την τελευταία στενή και εκτεθειμένη κόψη χιονιού. Κάνοντας ένα μικρό διάλειμμα για να θαυμάσουμε τη θέα από την κορυφή του Castor (4228 μ) παρατηρήσαμε οτι ο καιρός άλλαζε γρήγορα στον επόμενο στόχο μας, το Lyskamm. Το ηλιόλουστο πρωινό έδωσε τη θέση του σε σκούρα σύννεφα και δυνατούς ανέμους που μας πλησίαζαν γρήγορα. Η μόνη λογική επιλογή ήταν να κατευθυνθούμε προς το πλησιέστερο καταφύγιο για να περάσουμε τη νύχτα πριν αρχίσει η καταιγίδα. Κατεβήκαμε από την άλλη μεριά του Castor μέχρι τα 3585 μ και μπήκαμε στο καταφύγιο Quintino Sella ακριβώς πριν ξεκινήσει μια δυνατή καταιγίδα με χαλάζι. Μείναμε στο καταφύγιο για τρία βράδια καθώς ο καιρός δεν ήταν με το μέρος μας.

Η απότομη κόψη που οδηγεί στην κορυφή του Castor (4228 μ).

Επιτέλους, την έκτη μέρα η βροχή και το χαλάζι σταμάτησαν και ο ουρανός ήταν καθαρός οπότε αποφασίσαμε να συνεχίσουμε τη διάσχιση. Το Lyskamm εχει μια υπερβολικά στενή κόψη από χιόνι στην κορυφογραμμή του που σχηματίζει κορνίζες και στις δύο πλευρές, οπότε η διάσχιση του Lyskamm αμέσως μετά από μια νέα χιονόπτωση δεν είχε λογική από άποψη ασφάλειας. Αντί για αυτό περπατήσαμε αρκετά στον παγετώνα για να σκαρφαλώσουμε στο Naso del Lyskamm. Λίγο εύκολο μεικτό σκαρφάλωμα αρχικά (Ι UIAA) και στη συνέχεια πάνω από 100 μέτρα αναρρίχησης σε 45° χιόνι/ πάγο μας φάνηκαν πιο δύσκολα από ότι θα έπρεπε εξαιτίας των πολύ βαριών σακιδίων. Μετά από αυτό το κομμάτι, ένα σύντομο περπάτημα μας οδήγησε στη κορυφή του Naso del Lyskamm (4274 μ). Από εκεί μπορούσαμε να δούμε ότι οι τελευταίες κορυφές της διάσχισής μας ήταν μόνο μια μέρα μακριά. Αρχίσαμε να κατεβαίνουμε τις ανατολικές πλαγιές του Naso del Lyskamm και κατά το μεσημέρι περπατούσαμε στον τεράστιο παγετώνα Lys, κατευθυνόμενοι προς το μπιβουάκ Felice Giordano, στο Balmenhorn (4167 μ).

Εγώ (δεξιά) και ο Γιάννης (αριστερά) στο κομμάτι με το εύκολο σκαρφάλωμα πριν από την αναρρίχηση στο χιόνι στο Naso del Lyskamm.

Το μπιβουάκ φαινόταν άδειο όταν φτάσαμε νωρίς το απόγευμα. Φυσικά το πρώτο πράγμα που κάναμε ήταν να φάμε μισοβρασμένα noodles γιατί είχαμε πεθάνει από την πείνα. 'Επειτα ξεκουραστήκαμε λίγο στα βράχια της κορυφής έξω από το μπιβουάκ, απολαμβάνοντας τον ήλιο όσο μπορούσαμε πριν πάμε μέσα για ύπνο το νωρίτερο δυνατόν. Όλο και πιο πολύς κόσμος ανέβαινε στο Balmenhorn ακόμα και αργά μέσα στη μέρα και από ότι φάνηκε, όλοι ήθελαν να περάσουν τη νύχτα στο bivouac. Το βράδυ νωρίς, μετά από διαπραγματεύσεις με τις άλλες ομάδες για το που θα κοιμηθούμε, καταφέραμε να μας πάρει ο ύπνος για λίγες ώρες πριν ξεκινήσουμε για την τελευταία μέρα κορυφής της διάσχισης.

Αράζοντας στο Balmenhorn (4167 μ), ακριβώς έξω από το μπιβουάκ Felice Giordano.

Το ξεκίνημα της έβδομης και τελευταίας μέρας, μας βρίσκει να φεύγουμε από το bivouac στις 3 πμ. Περπατώντας στο καλοσχηματισμένο μονοπάτι στον παγετώνα σκαρφαλώσαμε στο Ludwigshohe (4341 μ) στο σκοτάδι. Στην κάπως στενή και με αρκετό αέρα κόψη της επόμενης κορυφής, του Parrotspitze (4432 μ), σταθήκαμε μια στιγμή να θαυμάσουμε το βαθύ κοκκινο χρώμα του λυκόφωτος στα ανατολικά.

Ο Γιάννης στην κορυφή του Parrotspitze (4432 μ). Το Lyskamm (4527 μ) φαίνεται από πίσω.

Πίσω πάλι στον παγετώνα, το πρώτο φως της ημέρας μας έδωσε τέλεια θέα προς όλες τις γύρω κορυφές. Αφού βγήκε ο ήλιος, αρχίσαμε να ανεβαίνουμε στο Signalkuppe (4554 μ). Πάνω σε αυτήν την κορυφή βρίσκεται το ψηλότερο σε υψόμετρο κτήριο σε όλη την Ευρώπη, το καταφύγιο Margherita. Κάναμε ένα μικρό διάλειμμα μέσα στο καταφύγιο για να φάμε σοκολάτα και μετά φύγαμε για την επόμενη κορυφή. Ήταν ήδη 10 πμ όταν φτάσαμε στην κορυφή του Zumsteinspitze (4563 μ) αλλά η διάσχιση ήταν μακριά από το τέλος της...

Η θέα του Dufourspitze (4634 μ) από την κορυφή του Zumsteinspitze (4563 μ), την ψηλότερη κορυφή που ανεβήκαμε σε αυτή την διάσχιση.

Ο αρχικός σχεδιασμός ήταν να σκαρφαλώσουμε στην ψηλότερη κορυφή του Monte Rosa, το Dufourspitze (4634 μ) μέσω της νοτιοδυτικής κόψης που είναι η πιο άμεση διαδρομή από το Zumsteinspitze. Νομίζοντας ότι ήταν ακόμα εφικτό, αρχίσαμε να περπατάμε προς μια πολύ στενή κόψη χιονιού που ήταν ασταθής επειδή ήταν αργά και το χιόνι είχε ήδη αρχίσει να λιώνει. Μετά από λίγα βήματα συνειδητοποιήσαμε ότι η κακή ποιότητα του χιονιού σε συνδυασμό με τα βαριά σακίδια μας έκαναν το ρίσκο μιας πτώσης μεγαλύτερο από όσο μπορούσαμε να διαχειριστούμε, οπότε χωρίς δεύτερη σκέψη γυρίσαμε πίσω και αρχίσαμε να κατεβαίνουμε προς τον παγετώνα Grenz.

Κατηφορίζοντας στον παγετώνα Grenz.

Αφού ξεκινήσαμε περίπου στις 10:30 πμ, το μεσημέρι βρισκόμασταν στη μέση του παγετώνα σε μια αρκετά ζεστή μέρα που σήμαινε ότι κάποια περάσματα σε κρεβάς στον παγετώνα would be delica και φυσικά αρκετές μικρές χιονοστιβάδες και λιθοπτώσεις συνέβαιναν και στις δύο μεριές, ευτυχώς μακριά από εμάς. Μετά από αρκετό περπάτημα στον παγετώνα επιτέλους φτάσαμε στο καταφύγιο Monte Rosa περίπου στις 3 μμ. Κουρασμένοι έπειτα από μια ήδη δωδεκάωρη μέρα κορυφής, και με ελάχιστο νερό και τροφή, κάναμε ένα μικρό διάλειμμα έξω από το καταφύγιο. Η αίσθηση ήταν σαν να είχε τελειώσει η μέρα κορυφής, αλλά έπρεπε ακόμη να περπατήσουμε όλη τη διαδρομή μέχρι το Zermatt!

το καταφύγιο του Monte Rosa.

Η υψομετρική διαφορά μεταξύ καταφυγίου Monte Rosa και Zermatt είναι 1300 μέτρα, το οποίο δεν είναι πάρα πολύ, αλλά η απόσταση που έπρεπε να καλύψουμε ήταν υπερβολικά μεγάλη προσθήκη σε αυτά που ήδη είχαμε κάνει εκείνη τη μέρα. Ακολουθήσαμε το παλιό μονοπάτι που κατεβαίνει στον παγετώνα και στη συνέχεια ανεβαίνει στην μορραίνα για να ενωθεί με το εύκολο μονοπάτι που ανηφορίζει μέχρι το Riffelsee. Η υπέροχη θέα του συννεφιασμένου Matterhorn μπροστά μας μας έκανε να ξεχάσουμε την κόπωση, υπενθυμίζοντας μας έναν από τους λόγους για τους οποίους πάμε στα βουνά. Προτού φτάσουμε στην αλπική λίμνη του Riffelsee, ο ήλιος είχε ήδη δύσει και εμείς είχαμε ακόμα κάποιες ώρες κατηφόρα για να φτάσουμε στο Zermatt.

Μικρή παγετωνική λίμνη στον παγετώνα κάτω από το καταφύγιο.

Περνώντας από αλπικά λιβάδια, σταδιακά μπήκαμε στο δάσος. Καθώς είμασταν κουρασμένοι, διψασμένοι και πεινασμένοι σταθήκαμε αρκετά τυχεροί όταν βρήκαμε μια πηγή νερού κοντά στο Zermatt. Αφού επιτέλους φτάσαμε στο Zermatt (1600 μ) στις 12:30 πμ, 21 ώρες μετά την αναχώρηση μας από το μπιβουάκ του Balmenhorn (4167 μ), φάγαμε ότι μπορούσαμε από έναν αυτόματο πωλητή και κοιμηθήκαμε σε παγκάκια για δύο ώρες. Όχι και η καλύτερη ξεκούραση που μπορείς να έχεις, ειδικά όταν πρέπει να ανέβεις στο Dom την επόμενη μέρα! Αν και δεν ανεβήκαμε σε όλες τις κορυφές που είχαμε σχεδιάσει, συνολικά ήταν μια διάσχιση γεμάτη με κορυφές, φανταστική θέα και επίσης ένας μοναδικός τρόπος να ταξιδέψεις από την Ιταλία στην Ελβετία.

Monte Rosa και Lyskamm στο βάθος και ο Γιάννης περπατάει την ανηφόρα (πιθανότατα μισώντας με που πρότεινα αυτή τη διάσχιση), καθώς πλησιάζαμε στο Riffelsee.

Δείτε την καταγραφή του GPS για αυτήν την ανάβαση στο Wikiloc.